Ik wil jullie erg graag kennis laten maken met Ingeborg. Zij mag niet ontbreken in mijn blog.
Ingeborg van de Camp, 43 jaar geleden geboren. Eerste kind in een mooi gezin. Oudste & enige zus van Pascal. Samen zijn ze opgegroeid als doodnormale kinderen in een doorsnee gezin. Wel allebei opvallend vaak ziek. Maar tja…een naam voor de ziekte was er nog niet. Problemen werden daadkrachtig opgelost door de kinderartsen uit de Radboud.
Als snel startte Ingeborg met het slikken van zware medicatie, zoals Prednison. Bijwerkingen werden bestreden met nog meer medicatie.
In de tijd bouwde ze een fijn gezinsleven op. Samen met haar man nam zij de prachtige beslissing twee bloedmooie kinderen te adopteren. Wat een geluk!
De ziekte eiste veel van Ingeborg.
Goede periodes wisselden af met minder goede en ook steeds vaker met slechte periodes, waarin zij veel tijd doorbracht in het ziekenhuis. Langzaamaan zwakte ze af. Al haar naasten zagen van dichtbij dat ze veel inleverde. De angst groeide. Inmiddels zo’n 4 jaar geleden werd ze echt ziek. Een lomgembolie, opgevolgd door de zo gevreesde Mexicaanse griep.
De Radboud werd haar thuis, de zusters werden vriendinnen.
Haar gezin verhuisde mee. Dapper brachten zij alle vrije tijd door in een klein kamertje in Nijmegen.
Heel even werd er nog gekeken naar een mogelijkheid tot een beenmergtransplantatie. Een donor werd gevonden. Maar Ingeborg was te zwak. Haar kans om dit loodzware proces te overleven was veel te klein.
Mei 2012 kwam het slechte nieuws. En dat komt dan toch nog keihard aan. Behandelen was niet meer mogelijk. Het lichaam was te zwak.
“2 weken, 2 maanden, 2 jaar, binnenkort gaat je lichaam het opgeven. Ga naar huis en geniet van je gezin.”
Deze verschrikkelijke worden werden veel te snel waarheid.
21 mei 2012 om 7 uur ’s avonds is Ingeborg ingeslapen.
Ze was een vechter, een positieveling, een kanjer!
Ze wordt gemist.
Busy mama schrijft! 