Leila

“Kijk Leila, dit is je kamer.” Simone kijkt naar haar dochter, maar er komt geen enkele reactie. Overdreven enthousiast gaat ze verder. “Wat een fijne tuin! Daar kun je naar de vogeltjes kijken. Daar hou je toch zo van. We hangen snel vogelhuisjes op, hé pap?” Henk bromt instemmend en duwt zijn dochter in haar kanariegele rolstoel de kamer in. Hij zucht diep. “Welkom Leila, in je nieuwe huisje.” De brok in zijn keel is duidelijk hoorbaar. Voorzichtig zet hij haar voor de raam. Nadat hij zich ervan verzekerd heeft dat de stoel goed op de rem staat, ploft hij op het bed. Simone gaat naast hem zitten. Iemand heeft Leila’s bed  al netjes opgemaakt. Simone kijkt naar het vrolijke dekbedovertrek. Roze met gele streepjes, met in het midden heel groot Sweet Dreams. Niet haar smaak, maar ze waardeert de poging. Het bevestigt haar goede gevoel bij deze woning. Ze legt haar hand op de gespierde onderarm van haar man. Hij kijkt haar aan en knipoogt. Leila zit in haar rolstoel en maakt haar geluidjes. 
“Zo, daar ben je dan eindelijk!” Een kleine, wat gezette, jongen komt de kamer binnen gehuppelt. Hij loopt op Leila af, hurkt en kijkt haar recht in haar ogen. “Knapperd, wat fijn dat je bij ons komt wonen. Ik ben Mark en kom je halen voor je welkom.” Hij blijft voor haar zitten en kijkt even op naar Henk en Simone. “Je hebt je ouders ook bij, gezellig. Dag pa en ma, welkom in ons huis. Kom, dan laat ik jullie de rest zien.” Hij staat op en gaat achter haar rolstoel staan. “Mag ik je duwen meid?” Leila slaakt een kleine kreet. Mark kijkt Simone aan. “Kennen jullie ze al, de geluidjes? Bedoelt ze nu een ja?” Simone kijkt naar de grond. Henk recht zijn rug. “Nee. Nee, we kennen ze nog niet. Sorry.” “Geen sorry, pa. Jullie hoeven geen sorry te zeggen. We gaan het wel leren, dat heeft tijd nodig.” Mark gaat voorop en kletst volop tegen Leila. “We gaan even naar de huiskamer, dan kun je de rest begroeten. Ze kijken naar je  uit! ”
Een maand geleden hadden ze elkaar al ontmoet, tijdens een familie barbecue. Een leuke club met jonge mensen, allemaal in dezelfde positie. Simone kan de namen niet meer herinneren, maar was geraakt door het verhaal van Janneke. Een knappe meid van net 17 jaar. Havo examen gedaan en tijdens een feestje een pilletje te veel genomen. Na drie maanden diepe coma is ze hier naar toe verhuisd. Met bewondering heeft ze die middag naar de ouders gekeken. Met zoveel gemak begrepen zij wat hun dochter wilde. Een oogwenk, een beweging van haar vinger. Ze hadden samen een hele eigen manier van communiceren ontwikkeld. “Dat komt echt wel,” suste de moeder van Janneke, “bij ons duurde dat ook lang. Als je kind ineens niets meer kan, ben je vooral druk met overleven. De rest komt later. En echt, dat gaat jullie ook lukken.”  Naast de moeder van Janneke zat de vader van Paul, een jongen van 20 die wel nog kon praten, maar blind is. “Verschrikkelijk lijkt het me, niet te kunnen praten met je kind. Zo knap dat jullie weten wat ze wil.” Simone had instemmend geknikt. “Ik denk dat ik dat ook het moeilijkste vind. Nooit meer praten met m’n meisje.”  Ze voelde de tranen achter haar ogen branden en knippert ze weg.