Donderdag 19 oktober starten we met een iets fittere Tom. Hij heeft weer wat praatjes, zit wat rechterop in zijn bed…. kleine positieve stapjes! Ze voelen als mijlpalen! De voeding is nog steeds ingewikkeld, maar we hebben geen haast.
Ons kleine geluksgevoel wordt ruw verstoord. Aan het begin van de middag krijgt Pascal een naar telefoontje uit Megen: zijn moeder is getroffen door een zwaar herseninfarct. Een gesprek dat zo ontzettend moeilijk te bevatten is op zo’n moment. Al snel wordt de ernst van de situatie duidelijk en besluiten we – in overleg met de lieve verpleegkundigen van het LUMC – om alle drie terug te gaan naar Brabant.
Het is niet te beschrijven hoe het voelt om Leiden te verlaten. Toch is dit iets dat we moeten doen.
Even samen de klap opvangen.
Inmiddels is duidelijk dat voor Pascals moeder geen menswaardig herstel mogelijk is, de komende dagen zullen wij afscheid moeten gaan nemen. We zijn geschrokken en verdrietig.
Het is hartverscheurend om in deze situatie als gezin gescheiden te moeten zijn.
Vooral voor Tom, die hier in quarantaine moet blijven.
Na een nachtje Brabant ben ik nu weer terug in Leiden en zit bij (een vooral slapende) Tom.
Pascal is veel bij zijn moeder, doet er alles aan om haar laatste dagen zo comfortabel mogelijk te maken.
Busy mama schrijft! 